Zabawy dla dzieci w grupie mają zazwyczaj charakter ruchowy. Dzieci biegają, mocują się, skaczą, co ułatwia kontakt między nimi i sprzyja integracji grupy. Z zabaw integracyjnych można skorzystać zawsze wtedy, gdy grupa wykazuje objawy znudzenia, zmęczenia czy braku energii. Zobacz film: "Ciekawe zabawy dla przedszkolaka" spis treści 1. Korzyści z zabaw w grupie 2. Zabawy dla przedszkolaków - propozycje zabaw 1. Korzyści z zabaw w grupie Gry integracyjne sprzyjają rozwojowi emocjonalnemu i społecznemu przedszkolaków. Dziecko ma okazję zaprezentować się grupie, jak również poznać swoich rówieśników. Zabawy dla dzieci w grupie to idealny sposób na to, aby dzieci się wzajemnie poznały i oswoiły z otoczeniem. Ich rolą jest nawiązanie między dziećmi więzi, stworzenia atmosfery zaufania oraz wytworzenie poczucia przynależności do grupy. Tego typu zabawy mają często charakter ruchowy. Jakie gry integracyjne można zaproponować małym dzieciom? 2. Zabawy dla przedszkolaków - propozycje zabaw Zabaw dla przedszkolaków jest bardzo wiele, a dzieci chętnie biorą w nich udział. Poniżej znajdują się najczęstsze zabawy w których biorą udział przedszkolacy. 1) Powitanie – każde dziecko zostaje powitane w grupie za pomocą piosenki na melodię „Panie Janie”. Witaj (imię dziecka), witaj (imię dziecka) – dzieci podają sobie dłonie Jak się masz, jak się masz? – poklepują się po plecach Wszyscy cię witamy – machają dłonią Wszyscy cię kochamy – kładą rękę na sercu Bądź wśród nas, bądź wśród nas – ukłon. 2) Okręt – dzieci stoją na środku sali zwrócone w jednym kierunku. Prowadzący zabawę przedszkolak wydaje różne komendy, np.: „Lewa burta” – wszyscy biegną na lewą stronę sali, „Prawa burta” – wszyscy biegną na prawą stronę sali, „Rufa” – dzieci biegną do tyłu sali, „Dziób” – wszyscy biegną do przodu, „Pokład” – dzieci zostają na swoich miejscach. Zabawa powinna być prowadzona w dość dużym tempie. 3) Rozpoznaj emocje – należy wydrukować zdjęcia z minami dzieci wyrażającymi różne emocje. Dziecko losuje zdjęcie i zgaduje, co przedstawia buzia malucha (smutek, radość, zadowolenie, strach, obrzydzenie itp.). Dzieci mogą nazywać emocje nie wprost, np. śmieje się, płacze, wykrzywia buzię. Dopytujemy: „Jak myślisz, dlaczego się śmieje?”. Prosimy, by dziecko wymyśliło historyjkę związaną z przedstawioną na fotografii emocją. 4) Sałatka owocowa – dzieci siadają na krzesłach, tworząc okrąg. Prowadzący siada w środku i przydziela każdemu maluchowi nazwę jednego z owoców (jabłko, śliwka, gruszka, brzoskwinia, banan, kiwi). Zabawa polega na tym, by na komendę np. „Jabłka!”, wszystkie dzieci, którym przydzielono nazwę „jabłko” zamieniły się miejscami. Nikt nie może zostać na dawnym miejscu. Kiedy prowadzący mówi: „Sałatka owocowa!”, wszystkie dzieci zmieniają się miejscami. Komendy można zmieniać dowolnie, np.: „Gruszki i śliwki!”, „Jabłka, brzoskwinie i banany!”. PYTANIA I ODPOWIEDZI LEKARZY NA TEN TEMAT Zobacz odpowiedzi na pytania osób, które miały do czynienia z tym problemem: Jakie zabawy dla niemowlaka? - odpowiada lek. Tomasz Budlewski Co powoduje niechęć dziecka do zabawy z innymi? - odpowiada mgr. Milena Kwiatkowska O czym świadczy takie zachowanie podczas zabawy? - odpowiada mgr Aurela Grzmot-Bliska Wszystkie odpowiedzi lekarzy 5) Zwierzęta, szukajcie się – dzieci losują karteczki z rysunkami zwierząt. Na sygnał prowadzącego zabawę dzieci zachowują się w sposób charakterystyczny dla wylosowanego przez siebie zwierzaka. Zadanie polega na tym, by znaleźć swoich „krewniaków”, czyli dzieci, które wylosowały to same zwierzę do naśladowania. 6) Pomidor – jedno dziecko z grupy (ochotnik) zadaje pytania pozostałym uczestnikom. Pytania (dowolne) są zadawane po kolei, a odpowiadający musi mówić za każdym razem „pomidor”. Jeśli osoba odpowiadająca się zaśmieje, musi oddać jakiegoś fanta. Na koniec gry trzeba wykupić swoje fanty, wykonując piosenkę, wierszyk albo inne zadanie wymyślone przez grupę. 7) Wężyk – dzieci ustawiają się jeden za drugim, tworząc węża. Chwytają się za ramiona. Osoba na początku szeregu śpiewa piosenkę i pokazuje gesty do słów piosenki. Pozostałe dzieci wykonują identyczne ruchy w ślad za prowadzącym. Cały wężyk robi hop! – skok obunóż w przód Głowa w lewo, w lewo krok! – pochylamy głowę w lewo i robimy krok w lewo Do przodu głośno kroki trzy! – trzy skoki obunóż w przód Idę na koniec, prowadzisz ty! – pierwsza osoba z wężyka idzie na koniec szeregu, a zabawę prowadzi teraz kolejna osoba, stojąca za nią. Zabawa trwa tak długo, aż każde dziecko będzie miało szansę prowadzić wężyka. 8) Dotknij – osoba prowadząca zabawę mówi „Zielone” i każde dziecko musi dotknąć czegoś zielonego. Osoba, która nie znajdzie rzeczy w zielonym kolorze, staje na środku sali i podaje nową komendę. Polecenia nie muszą ograniczać się tylko do kolorów, ale mogą dotyczyć też kształtów (okrągły, podłużny, kwadratowy itp.). 9) Bajkowe kalambury – dzielimy dzieci na dwie równoliczne drużyny. Dziecko z jednej grupy za pomocą gestów (bez używania słów) musi pokazać tytuł bajki albo postać z bajki w taki sposób, by drużyna przeciwna mogła odgadnąć. Zabawa przebiega na zmianę – raz jedna drużyna pokazuje, raz odgaduje. 10) Ludzie do ludzi – dzieci dobierają się w pary. Dziecko bez pary podaje komendy, a reszta ma je wykonać, np. „Nosy do nosów”, „Kolano do kolana”, „Czoło do czoła”. Gdy pada polecenie „Ludzie do ludzi”, dzieci muszą szybko zmienić parę. Osoba pozostająca bez partnera prowadzi dalej grę, wydając polecenia. 11) Cztery kąty, a piec piąty – dzieci dzielimy na pięć równolicznych zespołów. Każda z grup zajmuje jeden kąt sali, a jedna grupa zostaje na środku, zajmując „piec”. Prowadzący zabawę czyta jakąś dowolną historię i wplata w tekst od czasu do czasu słowa „cztery kąty, a piec piąty”. Na te słowa wszystkie grupy muszą zmienić się miejscami. Zadanie jest o tyle trudne, że dzieci tworzące jedną grupę trzymają się za ręce i muszą zdecydować się na jedno miejsce. Grupa, która zostanie na środku klasy, staje się nowym „piecem”, a zabawa toczy się dalej. Dzięki zabawom integracyjnym grupa dzieci lepiej się pozna i zaprzyjaźni (123RF) 12) Wykonaj i wróć – dzieci siadają w okręgu tyłem do środka koła. Prowadzący mówi: „Dotknij klamki i wróć”. Dzieci biegną, by wykonać polecenie i wracają na krzesła. W tym czasie prowadzący zajmuje jedno krzesło. Dziecko, które po powrocie nie będzie miało wolnego miejsca, prowadzi dalej zabawę. Polecenia mogą być śmieszne, np. „Dotknij nosem szafki”, „Połóż się na podłodze”, „Złap Franka za kolano”. 13) Mumia – dzieci dobierają się w pary. Zadaniem każdego zespołu jest stworzenie mumii. Jedno dziecko stoi nieruchomo, a drugie owija je papierem toaletowym. Wygrywa para, która stworzy mumię najszybciej i najdokładniej zakryje papierem ubranie. 14) Woda, ziemia, powietrze – na podłodze rysujemy kredą trzy okręgi w różnych miejscach albo wyznaczamy trzy okręgi za pomocą szerokich szarf. Umawiamy się z dziećmi, że jeden okrąg to ziemia, drugi to powietrze, a trzeci to woda. Prowadzący mówi „ziemia, woda, powietrze”, zmieniając kolejność, a dzieci w tym czasie muszą pobiec do odpowiedniego okręgu. Dla zmyłki można powtarzać te same nazwy po kolei, np. „ziemia, powietrze, woda, woda, ziemia, woda, powietrze, powietrze…”. 15) Wspólne zakupy – dzieci stoją w kole. Pierwsze dziecko mówi: „Wszedłem do sklepu i kupiłem jabłko”. Kolejna osoba mówi: „Kuba wszedł do sklepu i kupił jabłko, a ja kupiłem chrupki”. Do zabawy przystępują kolejne dzieci. Każde ma powiedzieć, co kupili poprzednicy i „dorzucić” swój zakup. Ćwiczenie nie tylko integruje grupę, ale także pomaga rozwijać pamięć. 16) O czym myślę? – jedno z dzieci wybiera (w myślach) przedmiot z sali, np. zeszyt. Mówi: „Mój przedmiot zaczyna się na literę Z”. Pozostali muszą zgadnąć, o co chodzi. Jeżeli nie zgadną w czasie 3 minut, dziecko podaje drugą literę. Po odgadnięciu przedmiotu przez grupę kolejny przedmiot wybiera drugie dziecko i tak kolejno. 17) Epidemia – dzieci siedzą na krzesłach w okręgu. Zabawę zaczyna pierwsze dziecko, mówiąc i pokazując zmyśloną dolegliwość, np.: „Mam katar” i udając, że smarka w chusteczkę. Kolejna osoba mówi: „Mam kaszel” i zaczyna kasłać. Trzecia osoba mówi: „Boli mnie brzuch” i chwyta się za brzuch. Każde dziecko wymyśla swoją dolegliwość. Zabawa kończy się, gdy wszyscy „zarażą się” zmyślonymi chorobami. 18) Prawda czy fałsz? – prowadzący dzieli salę na dwie części. Prawa strona to „prawda”, lewa strona sali oznacza „fałsz”. Prowadzący zadaje pytania, a dzieci mają odpowiedzieć, zajmując odpowiednią część klasy. Jeśli ktoś się pomyli, wypada z gry. Przykładowe pytania to: „Rok ma 9 miesięcy”, „Koty to ssaki”, „Mama mamy to babcia”, „Kwiecień przypada w zimie”. 19) Orientuj się – dzieci siadają w półokręgu, by widzieć prowadzącego zabawę. Zadanie polega na tym, by pokazywać palcem to, co mówi nauczyciel. Prowadzący natomiast dla zmyłki mówi co innego, a pokazuje co innego, np. mówi „nos”, pokazując okno, albo mówi „lampa”, pokazując podłogę. Kto się pomyli, odpada z zabawy. 20) Jak oni śpiewają – uczestnicy zabawy integracyjnej dzielą się na dwa zespoły, które będą ze sobą rywalizowały. Zabawa polega na tym, by zaśpiewać zwrotkę piosenki, w której pojawia się nazwa jakiejś cieczy (woda, łzy, rzeka, morze, herbata itp.). Zwycięża grupa, która pamięta więcej piosenek „z cieczą”. 21) Wstań-usiądź – dzieci siedzą w okręgu. Prowadzący podaje polecenia, które trzeba wykonywać odwrotnie, np. na słowa „usiądź” trzeba wstać. Kto się pomyli, odpada z gry. Przykładowe komendy: „otwórz oczy”, „zamknij usta”, „zegnij rękę”. 22) Niedźwiadek – zabawa z pokazywaniem. Dzieci śpiewają piosenkę, której słowa obrazują gestami: Jedna łapka – pokazujemy jedną rękę Druga łapka – pokazujemy drugą rękę Ja jestem niedźwiadek – wskazujemy na siebie Jedna nóżka, druga nóżka – pokazujemy prawą i lewą nogę Oto jest mój zadek – klepiemy się po pośladkach Lubię miodzik – masujemy się po brzuszku Kocham miodzik – masujemy się po brzuszku Podkradam go pszczółkom – machamy rękami, odganiając pszczoły Jedną łapką, drugą łapką albo wciągam rurką – robimy z dłoni rurkę, którą przytykamy do buzi. 23) Zgadnij, kto to – dzieci siedzą w okręgu. Ochotnik wychodzi na środek grupy i zaczyna opisywać jedno dziecko z klasy. Opisuje wygląd i ubiór, np.: „Osoba, o której myślę, ma niebieskie oczy, ciemne włosy, białą bluzkę i różowe spinki”. Zadaniem grupy jest odgadnięcie, o kogo chodzi. Kto pierwszy zgadnie, wychodzi na środek zespołu i opisuje kolejną osobę, którą reszta ma odgadnąć. polecamy